Η ελευθερία είναι η δυνατότητα να βελτιώνουμε πράγματα διά άπειρων δοκιμών και λαθών, είναι μια μέθοδος εξέλιξης. Κάποιος θα δοκιμάσει το «α» και θα αποτύχει, κάποιος το «β» και θα αποτύχει κάποιος το «αβγ» και θα αποτύχει μέχρι που κάποιος θα δοκιμάσει το «κλμ» και θα πούμε αυτό είναι! Αυτό θέλουμε! Γι’ αυτό, η ελευθερία είναι σημαντική, διότι το «κλμ» που θέλουμε, δεν ξέρουμε, ότι το θέλουμε πριν το δούμε, και για να το δούμε πρέπει να επιτρέψουμε σε κάποιον να το κάνει. Και όχι μόνο αυτό: μπορεί το «κλμ» να βολεύει τώρα, αλλά να μην είναι το τελειωτικό που θέλουμε. Μπορεί αργότερα κάποιος να σκεφθεί το «ακλμ», που να είναι βολικότερο και καλύτερο. Αλλά δεν θα το ξέρουμε αν δεν τον αφήσουμε να δοκιμάσει, ακόμη κι αν δοκιμάζοντας, το πιθανότερο είναι να αποτύχει.
Οπως λέει ο Χάγιεκ: «Η ελευθερία είναι σημαντική επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε πώς θα τη χρησιμοποιήσουν τα άτομα». Και γι’ αυτό, όπως απέδειξε η ιστορία, είναι αφάνταστα παραγωγική.
Γεννιόμαστε ελεύθεροι πολίτες και αναπτυσσόμαστε σε μια ελεύθερη χώρα. Μεγαλώνοντας, όμως, μαθαίνουμε τους άγραφους κανόνες της κοινωνίας, τους ηθικούς φραγμούς τα στερεότυπα που ορίζουν μια αποδεκτή από το σύνολο στάση ζωής. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, πόσο πραγματική είναι η ατομική ελευθερία ;
Όταν όλες μας οι πράξεις και επιλογές φιλτράρονται και εξαρτώνται από ένα ιδεατό μοντέλο, μέσα στο οποίο η ατομική ελευθερία φαντάζει πλαστή και υποθηκευμένη στη γενική αποδοχή.
Όσες νομοθετικές ρυθμίσεις και να ορίζουν την ελευθερία ενός λαού, η πραγματική ελευθέρια είναι η ατομική και είναι προσωπική υπόθεση του καθενός να την κατακτήσει.
Γιατί, όση δυναμική και να έχει ένα σύνολο, μια ομάδα, ενα εθνος, η δύναμή του, είναι οι μονάδες που το αποτελούν. Δηλαδή ΕΜΕΙΣ, δηλαδή η ΑΤΟΜΙΚΗ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του καθενός μας.