Στις μέρες μας, μπορεί οι τεχνολογικές εξελίξεις να έχουν διευκολύνει τη ζωή μας σε πολλά επίπεδα, ωστόσο όπως προειδοποιούν οι επιστήμονες οι νέες τεχνολογίες επηρεάζουν τη μνήμη μας, κάνοντάς μας να ξεχνάμε πολύ εύκολα (ή να μην αποθηκεύουμε καν) πληροφορίες, μιας και γνωρίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτές μέσα από τα κινητά μας τηλέφωνα.
Πολλοί άνθρωποι δε γνωρίζουν καν το νούμερο του τηλεφώνου του συντρόφου ή των παιδιών τους και πως βασίζονται αποκλειστικά στις φορητές συσκευές που έχουν μαζί τους.
Το πρόβλημα αυτό, που ονομάζεται «ψηφιακή αμνησία», είναι αποτέλεσμα της προσαρμογής του εγκεφάλου μας σε μια εποχή όπου το τηλέφωνο και το διαδίκτυο είναι πάντα διαθέσιμα .

Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει για όλη μας τη ζωή. Μαθαίνουμε για τα όρια από πολύ νωρίς, ήδη από τη βρεφική ηλικία και μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον, τον τρόπο που μεγαλώνουμε, τις κοινωνίες στις οποίες συμμετέχουμε.
Η έλλειψη ορίων είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα σε μία σχέση, είτε αυτή είναι συζυγική, οικογενειακή ή φιλική. Τι μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε;
Να λέμε ΝΑΙ όταν μάλλον εννοούμε ΟΧΙ;
Να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας; Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας:

Μήπως;
Θέλουμε να μας αγαπούν, να μας συμπαθούν και να μας αποδέχονται και πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι όσο περισσότερα ναι λέμε, τόσο περισσότερη αγάπη θα πάρουμε;
Φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν;
Αισθανόμαστε ότι τα δικά μας θέλω και οι δικές μας ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο των άλλων γύρω μας;
Δε βρίσκουμε τον τρόπο να πούμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και καταλήγουμε να χάνουμε το δίκιο μας;
Δεν έχουμε σαφή εικόνα για το ποια είναι τα όρια μας;

Έχουμε πειστεί πως αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πως κάθε προσπάθεια να οριοθετήσουμε τις σχέσεις μας είναι σημάδι εγωισμού; Τι συμβαίνει λοιπόν, όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας;
Όταν δεν είμαστε σε θέση να τηρήσουμε τα όρια μας και να προστατεύσουμε το ζωτικό μας χώρο, αισθανόμαστε ασφυκτικά μέσα στις σχέσεις μας, παραμένουμε ανικανοποίητοι και με ένα αίσθημα ματαίωσης, καθώς «ερχόμαστε τελευταίοι» προσπαθώντας πάντα να λέμε «ναι σε όλα». Μην έχοντας όρια, κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές και στερούμε έτσι από τον εαυτό μας τη χαρά μιας βαθιάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί. Μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας, καθώς αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.
Όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία αλλαγής, είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύψουμε γιατί δυσκολευόμαστε να τηρήσουμε τα ζωτικά μας όρια.