Doc.gr

Ψηφιακή Αμνησία

Posted: Monday, 31 August 2015
Ψηφιακή Αμνησία
Στις μέρες μας, μπορεί οι τεχνολογικές εξελίξεις να έχουν διευκολύνει τη ζωή μας σε πολλά επίπεδα, ωστόσο όπως προειδοποιούν οι επιστήμονες οι νέες τεχνολογίες επηρεάζουν τη μνήμη μας, κάνοντάς μας να ξεχνάμε πολύ εύκολα (ή να μην αποθηκεύουμε καν) πληροφορίες, μιας και γνωρίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτές μέσα από τα κινητά μας τηλέφωνα.
Πολλοί άνθρωποι δε γνωρίζουν καν το νούμερο του τηλεφώνου του συντρόφου ή των παιδιών τους και πως βασίζονται αποκλειστικά στις φορητές συσκευές που έχουν μαζί τους.
Το πρόβλημα αυτό, που ονομάζεται «ψηφιακή αμνησία», είναι αποτέλεσμα της προσαρμογής του εγκεφάλου μας σε μια εποχή όπου το τηλέφωνο και το διαδίκτυο είναι πάντα διαθέσιμα .

Η «ψηφιακή αμνησία» ορίζεται ως :
Η εμπειρία του να ξεχνά κανείς πληροφορίες, τις οποίες εμπιστεύεται για αποθήκευση σε μια ψηφιακή συσκευή, η οποία «θυμάται» γι’ αυτόν.

Ως καταναλωτές, είναι σημαντικό για όλους μας να κατανοήσουμε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις αυτής της επίδρασης και γιατί ενισχύει την ανάγκη μας για προστασία των πολύτιμων πληροφοριών και αναμνήσεών μας ..

Αλλάζω . . . . . . . Βάζω Όρια

Posted: Wednesday, 26 August 2015
Αλλάζω . . . . . . . Βάζω Όρια
Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει για όλη μας τη ζωή. Μαθαίνουμε για τα όρια από πολύ νωρίς, ήδη από τη βρεφική ηλικία και μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον, τον τρόπο που μεγαλώνουμε, τις κοινωνίες στις οποίες συμμετέχουμε.
Η έλλειψη ορίων είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα σε μία σχέση, είτε αυτή είναι συζυγική, οικογενειακή ή φιλική.
 Τι μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε;
Να λέμε ΝΑΙ όταν μάλλον εννοούμε 
ΟΧΙ;
Να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας;
 Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας:

Μήπως;
Θέλουμε να μας αγαπούν, να μας συμπαθούν και να μας αποδέχονται και πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι όσο περισσότερα ναι λέμε, τόσο περισσότερη αγάπη θα πάρουμε;
Φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν;

Αισθανόμαστε ότι τα δικά μας θέλω και οι δικές μας ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο των άλλων γύρω μας;

Δε βρίσκουμε τον τρόπο να πούμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και καταλήγουμε να χάνουμε το δίκιο μας;

Δεν έχουμε σαφή εικόνα για το ποια είναι τα όρια μας;

Έχουμε πειστεί πως αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πως κάθε προσπάθεια να οριοθετήσουμε τις σχέσεις μας είναι σημάδι εγωισμού;
 Τι συμβαίνει λοιπόν, όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας;
Όταν δεν είμαστε σε θέση να τηρήσουμε τα όρια μας και να προστατεύσουμε το ζωτικό μας χώρο, αισθανόμαστε ασφυκτικά μέσα στις σχέσεις μας, παραμένουμε ανικανοποίητοι και με ένα αίσθημα ματαίωσης, καθώς «ερχόμαστε τελευταίοι» προσπαθώντας πάντα να λέμε «ναι σε όλα». 
Μην έχοντας όρια, κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές και στερούμε έτσι από τον εαυτό μας τη χαρά μιας βαθιάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί. Μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας, καθώς αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.
Όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία αλλαγής, είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύψουμε γιατί δυσκολευόμαστε να τηρήσουμε τα ζωτικά μας όρια.

Αισθανόμαστε....Εκφραζόμαστε!

Posted: Wednesday, 17 September 2014
Αισθανόμαστε....Εκφραζόμαστε!
Είναι καιρός να περπατήσουμε σε καινούργια μονοπάτια.
Το κλειδί για να συμβεί αυτό είναι το συναίσθημα.

Είναι πολύ μικρός ο χώρος που μας έχει επιτραπεί για τα συναισθήματα μας και έχουμε παρακινηθεί να νιώθουμε αδύναμοι ή φοβισμένοι. Πολλοί από μας δεν θέλουμε να πάμε πέρα από αυτά τα συναισθηματικά φράγματα και να περάσουμε μέσα και πέρα από τα προσωπικά μας όρια γιατί μπορεί αυτό να αποβεί οδυνηρό. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε πως να αισθανθούμε είναι ότι φοβόμαστε τα συναισθήματα μας. Δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε, μας γεννούν μια αίσθηση αποδυνάμωσης, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.
Πολλες φορές δεν ξέρουμε, πως να διαχειριστούμε αυτό που αισθανόμαστε.

Τις περισσότερες φορές το μόνο που θέλουμε είναι αποδοχή.
 Αισθανόμαστε ότι κανείς δεν θα μας συμπαθήσει αν κάνουμε κάποια πράγματα.
 Όποτε αντί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πράξει και να αισθανθεί όπως πραγματικά νιώθει 
“συμμορφωνόμαστε” στις “επιταγές” των άλλων.
 Απο εκεί λοιπόν πηγάζει ο Θυμός. Έχουμε θυμό επειδή κρίνουμε τι μπορεί και τι δεν μπορούμε να νιώθουμε. Έχουμε ένα όριο στο σύστημα των πιστεύω μας σύμφωνα με το οποίο όταν αναδύεται κάτι που είναι συναισθηματικό και γεννάει πόνο ή θυμό τότε αυτό χαρακτηρίζεται ως “μη καλό”.
 Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πάψουμε να ακροβατούμε γύρω από τα πράγματα για να αποφεύγουμε τα συναισθήματά μας.

Αν δεν δώσουμε στον εαυτό μας την άδεια να αισθανθεί -  εκφραστεί, δεν μπορούμε να μάθουμε.

Αισθανόμαστε...Εκφραζόμαστε!
Το συναίσθημα μας δίνει ζωή!

Η θεραπευτική ιδιότητα της αγκαλιάς

Posted: Tuesday, 16 September 2014
Η θεραπευτική ιδιότητα της αγκαλιάς
Σύμφωνα με νέα έρευνα, το ιδανικό φάρμακο ενάντια στο στρες και την κούραση δεν είναι άλλο από την αγκαλιά.

Όπως υποστηρίζουν Σουηδοί μελετητές η αγκαλιά είναι φάρμακο ακόμα και για τις καρδιοπάθειες. «Η θετική συναισθηματική εμπειρία της αγκαλιάς ενεργοποιεί διάφορες βιοχημικές και ψυχολογικές αντιδράσεις», επισημαίνει ο επικεφαλής ερευνητής δρ Γιαν Άστρεμ, ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής στο Λίνκεπινγκ της Σουηδίας, ο οποίος τονίζει ότι μόλις δέκα δευτερόλεπτα αγκαλιάς από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αρκεί για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση, να αυξηθεί η οξυτοκίνη και οι άλλες ορμόνες ευεξίας και να μειωθεί αισθητά το στρες.

Σύμφωνα με προηγούμενη έρευνα που μελέτησε η ομάδα του κ. Άστρεμ, η οποία είχε διεξαχθεί σε άνδρες και γυναίκες ηλικίας 20-49 ετών, έπειτα από 10 δευτερόλεπτα αγκαλιάς, αλλάζουν αισθητά τα επίπεδα διαφόρων ορμονών στον οργανισμό τους. Πάντως, δεν είναι τυχαίο ότι η ορμόνη της οξυτοκίνης, που παράγεται με την αγκαλιές, είναι η ίδια ορμόνη με αυτή που παράγει ο εγκέφαλος κατά τον τοκετό και τον θηλασμό. Βοηθάει στο δέσιμο της μητέρας με το μωρό και είναι καταλυτική στην ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης.
ποια μυστικά για την αγκαλιά

Ανάλογα με τον τρόπο που αγκαλιάζετε ή σας αγκαλιάζουν, μπορεί να φανούν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της σχέσης των ανθρώπων που αγκαλιάζονται. 
Αυτός που αγκαλιάζει με τα χέρια προς τα πάνω, δηλαδή γύρω από το σβέρκο, καλείται εκείνη τη στιγμή να δώσει ενέργεια σε αυτόν που τον αγκαλιάζει του οποίου τα χέρια είναι γύρω από τη μέση του ή και ψηλά στην πλάτη του.
Παρατηρώντας αυτήν την τόσο απλή κίνηση, μπορείτε να καταλάβετε σε μια συνάντηση το ρόλο που θα έχετε να παίξετε. Μπορεί ωστόσο αυθόρμητα να σας βγει να αγκαλιάσετε εσείς από κάτω. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον εσείς θα χρειαστείτε ενέργεια από τον άλλον.

Παρατηρήστε για παράδειγμα, όταν θέλετε να παρηγορήσετε κάποιον, πάντα τον αγκαλιάζετε γύρω από το σβέρκο. Εάν δε, εκείνος δεν σας αγκαλιάσει καν, αλλά βάζει και τα χέρια του μπροστά, σαν να κουρνιάζει στο στήθος σας, τότε σημαίνει οτι έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από την ενέργειά σας και δεν είναι διατεθειμένος επί του παρόντος να σας επιστρέψει τίποτα από αυτήν.

Γιατί μένουμε σε τοξικές σχεσεις;

Posted: Tuesday, 02 September 2014
Γιατί μένουμε σε τοξικές σχεσεις;
Aρκεί μονάχα η αγάπη; Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε “τον/την αγαπώ”, ακόμη και αν αναγνωρίζουν και οι ίδιοι ότι η σχέση τους είναι επιβλαβής, καταχρηστική ή ανθυγιεινή. Μένουν σε αυτή τη σχέση για τους λάθος λόγους και μερικές φορές θεωρούν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να την εγκαταλείψουν. Είναι πιο περίπλοκο, από ό,τι νομίζει κανείς επιφανειακά, να αφήσει μία άρρωστη σχέση, καθώς υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους άνδρες και γυναίκες μένουν σε αυτήν. Οι παρακάτω τομείς, επεξηγούν μερικούς από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αποφασίζουν να μείνουν σε μια σχέση που τους κάνει κακό.

Εξάρτηση ή συνεξάρτηση:
Ένα από τα δύο μέρη της σχέσης μπορεί να εξαρτάται οικονομικά από τον σύντροφό του, πιστεύοντας ότι χωρίς χρήματα δεν θα έχει τον πλούσιο τρόπο ζωής που έχει ως τώρα ή απλά πιστεύει ότι δεν θα είναι σε θέση να σταθεί στα δικά του πόδια. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μείνουν σε μια καταχρηστική ή νοσηρή σχέση, επειδή ο σύντροφός τους, τους παρέχει μία πλούσια και μεγαλοπρεπή ζωή, μέσα από αγορές λαμπερών, επώνυμων πραγμάτων, ταξίδια και επισκέψεις σε πανάκριβα μαγαζιά. Αλλά όταν αγαπάς αυτό περισσότερο από το σύντροφό σου, τότε κάτι ανθυγιεινό κρύβεται στη σχέση. Επίσης, κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι αν εγκαταλείψει τη σχέση, δεν έχει πουθενά να πάει. Αποφασίζοντας να μείνει τελικά στη σχέση, αρχίζει και νιώθει ανημπόρος να αντιδράσει, ένα συναίσθημα που μετατρέπεται σε εγκλωβισμό όσο παραμένει σε αυτήν.

Πιστεύοντας ότι η κακοποίηση είναι φυσιολογική:
Ίσως κάποιος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η κακοποίηση ήταν κοινή και δεν αναγνωρίζει ότι η σχέση του είναι κακοποιητική.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση: Ένα άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να πιστεύει ότι η κακοποίηση είναι δικό του σφάλμα επειδή ο σύντροφός του τον κατηγορεί συνεχώς.

Εγκυμοσύνη ή γονεϊκή σχέση:
Ένα άτομο μπορεί να νιώθει ότι πιέζεται να μείνει σε μια άρρωστη σχέση λόγω εγκυμοσύνης ή μπορεί να νιώθει ότι ζορίζεται να μεγαλώσει το παιδί και από τους δύο γονείς. Επίσης, ο κακοποιητικός σύντροφος μπορεί να απειλήσει ότι θα πάρει το παιδί, αν ο άλλος σύντροφος φύγει.

Αλλαγή:
Ένα άτομο μπορεί να μείνει σε μια άρρωστη σχέση, επειδή ο σύντροφός του υπόσχεται ότι θα αλλάξει και ελπίζει ότι τελικά θα το κάνει (κάτι που σπανίως γίνεται).

Βόλεμα:
Μερικοί άνθρωποι μπορούν να εγκατασταθούν σε μια νοσηρή σχέση επειδή δεν θέλουν να είναι συνέχεια μόνοι. Η σκέψη του να μείνει κανείς μόνος, μπορεί να είναι πολύ τρομακτική για κάποιους και έτσι να προτιμήσει να είναι με κάποιον. Ένας σύντροφος που φοβάται να είναι μόνος του, αρχίζει να φαντάζεται ότι το να βρίσκεται έστω και σε μια κακή σχέση, είναι το καλύτερο που μπορεί να έχει. Έτσι λοιπόν, διαστρεβλώνει την οπτική του, με το να σκέφτεται ότι η μοναχική ζωή θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι είναι.

Μία “ικανοποιητική” σχέση:
Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι ο κακοποιητικός σύντροφος είναι “αρκετά καλός για μένα” και μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει κάτι καλύτερο. Ή ο κακοποιητικός σύντροφος μπορεί να τον έχει ήδη πείσει ότι κανείς άλλος δεν θα τον αγαπήσει περισσότερο από ό, τι εκείνος και οι “αδυναμίες” του δεν θα είναι ανεκτές από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον ίδιο που τις κατανοεί και τις δέχεται.

Γνωστική παραφωνία:
Η γνωστική παραφωνία είναι ένας τρόπος για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, έτσι ώστε να μην νιώθουμε ποτέ ότι κάναμε κάτι λάθος. Η απόφαση για να χωρίσει κανείς είναι δύσκολη, διότι αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις παρελθοντικές του αποφάσεις, ότι δηλαδή έμεινε για πολύ καιρό σε μία άσχημη σχέση, χάνοντας πολύτιμα χρόνια από τη ζωή του και να αναγνωρίσει το γεγονός ότι τελικά αυτή η σχέση ήταν λάθος. Εάν δεν μπορεί να δεχθεί και να συμβιβαστεί ότι αυτή η σχέση είναι ένα λάθος, θα εξακολουθήσει να εκλογικεύει την παρούσα δέσμευσή του σε αυτήν.

Είναι σημαντικό να μην θέσετε σε κίνδυνο την προσωπική σας αξία. Γνωρίστε ποιες είναι οι ανάγκες σας, πώς να τις επικοινωνήσετε και πώς να βρείτε μία σχέση στην οποία θα μπορείτε να είστε ευτυχής. Ζητήστε βοήθεια από έναν ψυχολόγο, αν πιστεύετε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας είναι μπλεγμένα. Μοιραστείτε τις ανάγκες σας, μετατρέψτε αυτές σταδιακά σε επιθυμίες και θα βρείτε την αυτοπεποίθηση να πάρετε τις αποφάσεις που θα σας ωφελήσουν μακροπρόθεσμα.

Ελευθερία!

Posted: Friday, 20 December 2013
Ελευθερία!
Η ελευθερία είναι η δυνατότητα να βελτιώνουμε πράγματα διά άπειρων δοκιμών και λαθών, είναι μια μέθοδος εξέλιξης. Κάποιος θα δοκιμάσει το «α» και θα αποτύχει, κάποιος το «β» και θα αποτύχει κάποιος το «αβγ» και θα αποτύχει μέχρι που κάποιος θα δοκιμάσει το «κλμ» και θα πούμε αυτό είναι! Αυτό θέλουμε! Γι’ αυτό, η ελευθερία είναι σημαντική, διότι το «κλμ» που θέλουμε, δεν ξέρουμε, ότι το θέλουμε πριν το δούμε, και για να το δούμε πρέπει να επιτρέψουμε σε κάποιον να το κάνει. Και όχι μόνο αυτό: μπορεί το «κλμ» να βολεύει τώρα, αλλά να μην είναι το τελειωτικό που θέλουμε. Μπορεί αργότερα κάποιος να σκεφθεί το «ακλμ», που να είναι βολικότερο και καλύτερο. Αλλά δεν θα το ξέρουμε αν δεν τον αφήσουμε να δοκιμάσει, ακόμη κι αν δοκιμάζοντας, το πιθανότερο είναι να αποτύχει.
      Οπως λέει ο Χάγιεκ: «Η ελευθερία είναι σημαντική επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε πώς θα τη χρησιμοποιήσουν τα άτομα». Και γι’ αυτό, όπως απέδειξε η ιστορία, είναι αφάνταστα παραγωγική.
Γεννιόμαστε ελεύθεροι πολίτες και αναπτυσσόμαστε σε μια ελεύθερη χώρα. Μεγαλώνοντας, όμως, μαθαίνουμε τους άγραφους κανόνες της κοινωνίας, τους ηθικούς φραγμούς τα στερεότυπα που ορίζουν μια αποδεκτή από το σύνολο στάση ζωής. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, πόσο πραγματική είναι η ατομική ελευθερία ; 
Όταν όλες μας οι πράξεις και επιλογές φιλτράρονται και εξαρτώνται από ένα ιδεατό μοντέλο, μέσα στο οποίο η ατομική ελευθερία φαντάζει πλαστή και υποθηκευμένη στη γενική αποδοχή.
        Όσες νομοθετικές ρυθμίσεις και να ορίζουν την ελευθερία ενός λαού, η πραγματική ελευθέρια είναι η ατομική και είναι προσωπική υπόθεση του καθενός να την κατακτήσει.
Γιατί, όση δυναμική και να έχει ένα σύνολο, μια ομάδα, ενα εθνος, η δύναμή του, είναι οι μονάδες που το αποτελούν. Δηλαδή ΕΜΕΙΣ, δηλαδή η
 ΑΤΟΜΙΚΗ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του καθενός μας.

Κατάθλιψη και ψυχοθεραπεία

Posted: Friday, 20 December 2013
Κατάθλιψη και ψυχοθεραπεία
       Η «κατάθλιψη», όπως χρησιμοποιούμε τον όρο στην καθομιλουμένη, περιγράφει μια εικόνα του πώς νιώθουμε τον εαυτό μας και τα πράγματα στη δεδομένη φάση της ζωής μας. Συχνά λέμε: «έχω πάθει κατάθλιψη», για να εκφράσουμε μια «βαριά» διάθεση που τα χαρακτηριστικά της είναι το αίσθημα ακινησίας, η στεναχώρια, η απελπισία, η μοναξιά, που ταυτόχρονα, υπάρχουν με αίσθημα αδυναμίας, ψυχικής & σωματικής κούρασης, ματαιότητας και μιας έλλειψης κινήτρου για ζωή. Είναι μια κατάσταση όπου έχουμε χάσει το κουράγιο μας και ίσως τείνουμε σε στάσεις όπως «δεν θέλω κανέναν και τίποτα, δεν αντέχω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό !» Είναι, όμως, γεγονός, ότι ο πόνος και η δυσκολία είναι μέρος της ζωής, όσο η χαρά και η δημιουργικότητα και όλοι έχουμε το μερίδιό μας σε αυτά.

     Επομένως, είναι αναμενόμενο, ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε ή θα περάσουμε από μια τέτοια κατάσταση «κατάθλιψης», που μπορούμε να τη δούμε ως το μήνυμα του σώματος και της ψυχής μας, για αλλαγή των καταστάσεων που προκαλούν τη δυσφορία. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, όπως απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, ασθένεια, διαζύγιο κλπ , η «κατάθλιψη» θεωρείται φυσικό στάδιο, από το οποίο θα πρέπει να περάσουμε. Ας σημειωθεί εδώ, ότι το σύνδρομο της καταθλιπτικής διαταραχής, όπως διαγιγνώσκεται και περιγράφεται από τη σύγχρονη κλινική ψυχολογία και ψυχιατρική διαφέρει από την έννοια της κατάθλιψης όπως, τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα.
     
Οι διαφορές κυρίως αναφέρονται, ως προς την ένταση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων της καταθλιπτικής διάθεσης και των αιτιών που την προκαλούν. Η καταθλιπτική διαταραχή μπορεί επίσης, να συνυπάρχει σε ένα μεγάλο εύρος κλινικών συνδρόμων της ψυχοπαθολογίας. Επομένως, όταν κάποιος απευθύνεται σε ψυχολόγο με την αγωνία «πείτε μου, έχω κατάθλιψη;» μάλλον περισσότερο χρησιμοποιεί τη λέξη με την έννοια της καθομιλουμένης και μέσω αυτής εκφράζει συναισθήματα και μια κατάσταση ύπαρξης, όπως περιγράφηκε παραπάνω, παρά με την κλινική της έννοια. Η δε βεβιασμένη απόδοση μιας διάγνωσης μπορεί να επιφέρει ένα πρόσθετο άγχος, φόβο ή και πανικό στο άτομο, με αποτέλεσμα να μπλοκάρει περισσότερο, να ακινητοποιηθεί, να βιώσει ακόμα περισσότερο αδύναμος και απελπισμένος, να θεωρήσει τον εαυτό του «άρρωστο» που χρίζει του σωστού χαπιού.

     Με άλλα λόγια η ταμπέλα «είμαι καταθλιπτικός» μπορεί να εγκλωβίσει το άτομο στο φόβο και την αδυναμία τελικά, προκαλώντας του χειρότερο κακό, ενώ ταυτόχρονα είναι ένας τρόπος να μεταφέρει την ευθύνη για τη θεραπεία έξω από αυτόν, σε κάποιο γιατρό, χάπι, συνταγή που θα τον «κάνει καλά». Να υιοθετήσει, δηλαδή, μια στάση «εφ΄όσον είμαι άρρωστος, κάντε με καλά».

     Η συνακόλουθη χρήση κάποιας φαρμακευτικής αγωγής, ενδεχομένως να προκαλέσει κάποιες παρενέργειες βλαβερές για την υγεία και την ευεξία του ατόμου, που να συμβάλλει με τέτοιο τρόπο, ώστε η αρχική εντύπωση, ότι «πάσχω» να γίνει τελικά απτή πραγματικότητα. Κυρίως, όμως, μπορεί να προκαλέσει τον εθισμό ή τη συνήθεια στο ότι «πάσχω» και σε μια παθητική στάση αντιμετώπισης της κατάστασης, ή σε μια παραίτηση από αυτή.
Αν, λοιπόν, η «κατάθλιψη» που νιώθεις τείνει στο να είναι περισσότερο «φυσιολογική», το σίγουρο είναι ότι μια συνταγή δεν θα σε βοηθήσει να λύσεις τους κόμπους που στη δημιούργησαν και κανείς γιατρός ή «ειδικός» δεν μπορεί να σου λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα που σε έφεραν εκεί μέσα σε μία μόνο επίσκεψη μαζί του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν θα μπορεί να σε βοηθήσει ποτέ, αν δεν μπεις ο ίδιος στη δράση ή αλλιώς, αν δεν αναλάβεις εσύ την ευθύνη της θεραπείας σου. Δηλαδή, αν πιστεύεις ότι πάσχεις, θα είναι πολύ δύσκολο να σου αλλάξει κάποιος τη γνώμη, ότι πάσχεις. Αντίθετα, αν πιστέψεις ότι μπορείς να το ξεπεράσεις, θα μπορέσεις να αξιοποιήσεις αποτελεσματικά, τόσο τη φαρμακευτική, όσο και την ψυχοθεραπευτική υποστήριξη που πιθανά θα αναζητήσεις.
    
       Και έρχεται τώρα το ερώτημα, πώς θα κινητοποιηθώ να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, αφού αισθάνομαι τόσο πόνο, τόση κούραση, τόση ματαιότητα, τόση αδυναμία;  Είναι ένα καίριο ερώτημα, που, όταν με ειλικρίνεια κάνεις στον εαυτό σου, μπορεί να σε θυμώσει, να θυμώσεις με τον εαυτό σου, να τον βάλεις κάτω και να τον χτυπάς λέγοντας «δεν θα έπρεπε κανονικά να είσαι έτσι, θα τα καταφέρεις, θα είσαι καλά, δεν μπορείς να είσαι έτσι». Και πράγματι, πολλές φορές ο αγώνας που θα κάνεις μόνος σου να ξεπεράσεις τα δυσάρεστα συναισθήματα ή τις καταστάσεις που στα προκάλεσαν, μπορεί να είναι επιτυχημένος. Άλλωστε «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Υπάρχει, όμως, και μια άλλη επιλογή που μπορείς να κάνεις, η προοπτική να δεις και να δουλέψεις με την κατάθλιψη σφαιρικά μέσω της ψυχοθεραπείας, όχι κακιώνοντας με τον εαυτό σου, αλλά μαθαίνοντας να τον ακούς, να τον φροντίζεις και να τον αγαπάς περισσότερο. Κάπου, ίσως, υπάρχει ένας λιγότερο επίπονος τρόπος να ξεπεράσεις την κατάθλιψη. Όπως, λέει και το ρητό «ο πόνος είναι δεδομένος, το πόσο θα υποφέρουμε είναι θέμα επιλογής».

Η αρχή μπορεί να γίνει με την αποδοχή του, ότι βρίσκεσαι σε μια δυσάρεστη κατάσταση και εν συνεχεία, με τη θέληση να βγεις από αυτήν την κατάσταση, που με τη σειρά της υπονοεί την πίστη, ότι μπορείς να τα καταφέρεις, ότι μπορείς και σου αξίζει να δημιουργήσεις μια νέα προοπτική για τη ζωή σου, έναν νέο τρόπο του «να είσαι», με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με τις καταστάσεις, όσο δύσκολο και ακατόρθωτο αν φαντάζει στο παρόν. Άρα λοιπόν, αφού «επιτρέψεις» στον εαυτό σου αυτό που σου συμβαίνει εν συνεχεία, μπορείς να τον ρωτήσεις, αν θες πραγματικά να τον βοηθήσεις ή αν μπορείς να τον οραματιστείς κάποτε να υπάρχει με έναν άλλο τρόπο, με περισσότερη ελαφρότητα και χαρά. Στην περίπτωση της «κατάθλιψης», η ίδια η διαδικασία του να βρούμε & να συνδεθούμε με την πηγή φωτός και δημιουργικότητας μέσα μας, μπορεί να αποτελεί βασικό στόχο της ψυχοθεραπείας. Αυτό που χρειάζεται εξ αρχής, είναι η πίστη, ότι μπορείς να τη βρεις ή μάλλον να την ξανα-ανακαλύψεις, πρωτίστως, σε σένα, στους άλλους, στον κόσμο, στη ζωή.

     Έτσι, η «κατάθλιψη» μπορεί να ειδωθεί, όχι ως μια ασθένεια, αλλά ως το σύμπτωμα μιας σειράς επιλογών που έχεις κάνει στη ζωή σου (επιλογές σε ανθρώπους, καταστάσεις, συμπεριφορές, στάσεις) που δεν ήταν λειτουργικές, ως μια ευκαιρία να ξεμπλέξεις τους κόμπους, ως ένα μήνυμα για αλλαγή και εξέλιξη.

Σχέσεις

Posted: Thursday, 19 December 2013
Σχέσεις
Τι χρειάζεται η σχέση μας για να γίνει καλύτερη ;
Πως γίνεται να περνάμε καλά μαζί ;
Ουσιαστική επικοινωνία ή περισσότερη αυτονομία και ανεξαρτησία ; 


Η κάθε σχέση χρειάζεται τα δικά της συστατικά για την ισορροπία της και την μακροβιότητα της. Κάτι φταίει και δεν πάει καλά η σχέση σας; ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ . . . .
Γράψτε έναν κατάλογο με αυτά που «θέλετε» να τροποποιήσετε στη σχέση σας και μετά σημειώστε, ποια από αυτά «μπορείτε» να αλλάξετε, βάλτε σειρά προτεραιότητας και ξεκινήστε.
Μην περιμένετε να αλλάξει ο/η σύντροφος σας για να δείτε βελτίωση στη σχέση σας.

ΑΛΛΑΞΤΕ ΠΡΩΤΑ ΕΣΕΙΣ ! !

Πόση ελευθερία υπάρχει στη σχέση σας;

Posted: Thursday, 19 December 2013
Πόση ελευθερία υπάρχει στη σχέση σας;
Πώς συμβιβάζεται ο έρωτας με την ελευθερία;

Είναι ο έρωτας δημοκρατικός;

    Στην πραγματικότητα, για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί, και όποιες μεταπτώσεις κι αν έχει, ο έρωτας δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχισμένος. Το γεγονός, ότι μια ερωτική περιπέτεια μπορεί μια μέρα να τελειώσει (στη Γαλλία, για παράδειγμα, οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο) δεν μειώνει την ποιότητά της, ούτε την ένταση των δεσμών που αναπτύσσονται. Ασφαλώς, υπάρχει πόνος στους έρωτές μας, αλλά είναι ένας πόνος που προκαλεί ευφορία, μια αγωνία που δημιουργεί ηδονή. Ίσως, το πάθος να οδηγεί μοιραία στη δυστυχία. Μα είναι ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία το να μην έχεις νιώσει ποτέ στη ζωή σου πάθος.

    Η μεγάλη εξίσωση της εποχής μας συνίσταται στη συμφιλίωση δύο αντιφατικών πραγμάτων: το να συμβιώνεις με κάποιον, παραμένοντας ταυτόχρονα κύριος της ζωής σου. Ο σημερινός ερωτευμένος είναι ένα ον που μιλά τη διπλή γλώσσα της μοιραίας αφοσίωσης και της ελεύθερης διάθεσης του εαυτού του. Θέλει να ενωθεί με τον άλλο και την ίδια στιγμή να είναι ανεξάρτητος. Η επιθυμία ενός ισχυρού δεσμού συνοδεύεται από τον πανικό της συζυγικής φυλακής. Εξ ου και αυτό το παιχνίδι με τον γάμο, που υποχωρεί ως θεσμός, αλλά όχι και ως ιδανικό, που απομακρύνεται από την Εκκλησία για να πάρει τη μορφή της «συγκατοίκησης» ή της «ελεύθερης συμβίωσης».

    Θέλουμε όλα τα πλεονεκτήματα του έρωτα, χωρίς τις συνέπειές του. Θέλουμε να ζούμε την περιπέτεια του έρωτα, με την προϋπόθεση να μην έχει επιπτώσεις στην καριέρα μας- και να μη μας στερεί το δικαίωμα να μπλεχτούμε σε κάποια άλλη περιπέτεια.
     Αν δεν έχουμε βρει ακόμη το φάρμακο για τις αρρώστιες που τον συνοδεύουν- ζήλεια, κτητικότητα, απιστία – είναι γιατί τέτοιο φάρμακο δεν υπάρχει! Ο έρωτας αντιστέκεται στις ουτοπίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, αφού το να ΑΓΑΠΑΣ σημαίνει να ΠΡΟΤΙΜΑΣ.